1980 - 2005

Geschiedenis 1980 - 2005

75-JARIG JUBILEUM

In 1980 vierde de V.T.V.-familie het 75-jarig bestaansfeest. Na vele maanden van intensieve voorbereiding moesten de normale activiteiten even plaats maken voor een reeks van festiviteiten. Daar was tenslotte alle reden voor.

Op donderdag 15 mei werden de feestelijkheden naar goed gebruik ingezet met een kerkgang naar de St. Pauluskerk, waar een plechtig hoogmis werd opgedragen. Na afloop verplaatste de jubilerende vereniging haar activiteiten naar de feesttent op het Kon. Julianaplein, waar een druk bezochte receptie plaatsvond. Nadat de laatste handjes waren geschud en het receptieboek was gesloten, volgde er voor de liefhebbers (en dat waren er nogal wat) een geanimeerde Frühschoppen.

’s Avonds verzorgde de inmiddels opgeheven Knapkapel van de Kon. Harmonie St. Cecilia een knallende Beierse avond.

Voor de volgende dag, vrijdag 16 mei, stond er een Dixielandavond op het programma, onder auspiciën van de Vaalser Jazzclub. Hieraan werd medewerking verleend door liefst 3 gerenommeerde jazzbands.

Ook de jongsten mochten in de feestvreugde delen. Voor hen was er op zaterdag 17 mei een speciale kindermiddag georganiseerd.

De derde dag werd afgesloten met een imposante gala-avond.

Op zondag 18 mei werden de festiviteiten afgesloten met de huldiging van 14 jubilarissen, te weten: 3 diamanten, 3 gouden, 7 zilveren en 1 12½-jarige. Laatstgenoemde was tevens de enige vrouwelijke jubilaris. Na afloop van de interne huldiging was het weer de hoogste tijd voor een Frühschoppen, nu opgeluisterd door de knapkapel Lemiers.

’s Avonds vond er als finale nog een afsluitbal plaats en toen zat het er ook echt definitief op.

Eigenlijk had er in juni nog een sportief vervolg moeten plaatsvinden in de vorm van een groot Turnfeest in het toenmalig gemeentelijke sportpark. Hiervoor waren uit voorzorg 2 data geprikt, namelijk 22 juni en, bij afgelasting wegens slecht weer, 29 juni.

Toch bleek deze voorzorgmaatregel achteraf niet effectief genoeg. Want ondanks dat de zomer net was begonnen, lieten de weergoden V.T.V. op beide dagen volledig in de steek.

Ter gelegenheid van dit jubileum werd er, zoals gebruikelijk, ook een feestgids uitgegeven, met daarin o.a. een kroniek van de voorafgaande 75 verenigingsjaren.

De schrijver besloot zijn kroniek met de volgende wens: “Daarom moge dit jubileumjaar een getuigenis worden van allen die tot V.T.V. behoorden en van alle Vaalsenaren, om dit jubileum met V.T.V. te vieren, en dat V.T.V. op de ingeslagen weg mag voortgaan tot heil van de hele gemeenschap.”

Nu, 25 jaar later, weten we of deze wens geheel of slechts ten dele in vervulling is gegaan.

Daarom laten we navolgend de voorbije kwart eeuw nog eens beknopt de revue passeren.

Vanwege de overzichtelijkheid hebben we er voor gekozen dit afdelingsgewijs te doen. Daarbij willen we beginnen met die afdelingen, die helaas voortijdig afhaakten en uiteindelijk het eeuwfeest niet hebben gehaald.

AFDELING TAFELTENNIS

De Afdeling Tafeltennis vierde het 75-jarige verenigingsjubileum met gemengde gevoelens.

Enerzijds was er de terechte trots, dat men zich toen de oudste tafeltennisvereniging van Limburg mocht noemen. Andere gerenommeerde clubs, zoals G.O.W. en Luck Raek, hadden reeds lang geleden het loodje gelegd. Dat lot was de Vaalsenaren tot dan toe bespaard gebleven, zij het dat men enkele keren op de rand van de afgrond had gebalanceerd. Met het nodige kunst- en vliegwerk had men echter steeds hoofd boven water weten te houden.

Van de andere kant gaven de sportieve prestaties geen aanleiding tot een buitensporig optimisme. Vanaf 1975 bivakkeerde men steevast in de onderste regionen van de afdeling Limburg.

Naast de zorgen om het sportieve presteren, zag het toenmalige bestuur zich bovendien opgezadeld met de voorbereiding van het 40-jarig jubileum, dat in 1984 op de kalender stond. Dus ging men met opgestroopte mouwen en vol goede moed aan het werk. Prioriteit had vanzelfsprekend het opkrikken van het sportieve niveau. Om het tij te keren werd de zoveelste ledenwerfactie op touw gezet. In tegenstelling tot de voorafgaande keren, werden nu ook meisjes opgeroepen om lid te worden en de tafeltennissport te gaan beoefenen. Dat initiatief bleek achteraf een schot in de roos.

In 1981 meldden zich acht jonge meiden, in de leeftijd van 9, 10 en 11 jaar aan en begonnen vol goede moed aan hun tafeltennisloopbaan. Die bestond uiteraard voorlopig bijna uitsluitend uit trainen, trainen en nog eens trainen. Het zou echter nog ruim 3 jaar duren, totdat men de vruchten van al dat harde werken zou kunnen plukken. Wij komen later hierop nog terug.

Intussen waren de voorbereidingen van het robijnen jubileum in volle gang. In overleg met het hoofdbestuur werd een passend jubileumprogramma samengesteld. De festiviteiten zouden ingezet worden met een tafeltennistoernooi op wereldniveau. Via een tafeltennismakelaar werden 6 wereldtoppers gecontracteerd, die op 10 mei 1984 in de Vaalser Grenslandhal zouden spelen om “de Grote Prijs van Vaals”.

Daarnaast werd voor augustus een feestprogramma samengesteld, die een heel weekend in beslag zouden nemen.

Op 10 mei 1984 werd een begin gemaakt met deel 1: “De Grote Prijs van Vaals”. Het werd een tafeltennishappening, die zijn weerga niet kende. De 6 spelers, waaronder de regerende Europese kampioen Ulf Bengtsson en de latere veelvoudige wereld- en Olympisch kampioen Jan-Ove Waldner, maakten er een sprankelende show van. Helaas bleken de entreeprijzen voor menig tafeltennisliefhebber niet acceptabel, waardoor het evenement uiteindelijke op een financiële deceptie uitdraaide.

Toch liet men zich hierdoor niet ontmoedigen en maakte zich op voor deel 2: de festiviteiten.

Deze vonden plaats op 24, 25 en 26 augustus 1984 in een speciaal daarvoor geplaatste feesttent achter café-restaurant “Suisse”. Voor de diverse feestelijkheden waren er ook uitnodigingen aan alle nog levende oud-leden verstuurd, in de hoop dat de een of ander acte de presence zou geven. Dit initiatief bleek achteraf een geweldig succes. Vrijwel alle genodigden waren aanwezig en tijdens deze “reünie” werd uiteraard menige herinnering aan “die goede oude tijd” opgehaald.

Een belangrijk programmapunt vormde natuurlijk de huldiging van de 2 robijnen jubilarissen (en dus medeoprichters) Hubert Kremer en wijlen Frits Kayser. Deze beide voormalige spelers van het roemruchte “K-Trio” werden uitgebreid gefêteerd. Dat gold met name voor Frits Kayser, die niet alleen als speler, maar later vooral als bestuurder (voorzitter) een grote rol van betekenis speelde. Frits werd van alle kanten onderscheiden. Behalve dat hij tot erevoorzitter van de afdeling Tafeltennis en tot erelid van de sportvereniging V.T.V. werd benoemd, kwam ook het bestuur van de NTTB afdeling Limburg niet met legen handen. Bij monde van de afdelingsvoorzitter werd Frits benoemd tot lid van verdienste. En dan was er als klap op de vuurpijl tenslotte ook nog een “koninklijke” blijk van waardering, in de vorm van de eremedaille in zilver, verbonden aan de Orde van Oranje Nassau.

Al met al kon men terugblikken op een geslaagd robijnen bestaansfeest en daaruit moed en kracht putten voor de volgende 10 jaar.

Bovendien kon men zich nu weer helemaal concentreren op de sportieve aspecten.

Nog geen maand na de feestelijkheden ging de najaarscompetitie 1984/85 van start. Helaas zonder herenteam, maar wel met 1 jongens en ………… 2 meisjesteams. Voor alle 3 teams gold: onderaan beginnen! Ze werden dus ingedeeld in de laagst mogelijke klas. Daar zouden de beide meisjesteams echter slechts korte tijd vertoeven. Aan het einde van de competitie zorgden zij voor een dubbel kampioenschap en dus promotie naar de C-klas. Daar moesten de meisjes heel even een pas op de plaats maken, maar vanaf de najaarscompetitie 1985 begon de definitieve opmars. Weliswaar was er nog maar 1 team overgebleven, maar dat zorgde dan ook voor de nodige furore. Kampioenschap volgde op kampioenschap en dat leverde uiteindelijk in 1988 een plek op in de landelijke C-klas. Het eerste en tevens laatste optreden op dit hoge niveau werd afgesloten op een meer dan eervolle tweede plaats. Omdat één van de speelsters een opleiding in de verzorging ging volgen en daar geconfronteerd werd met onregelmatige en weekenddiensten trok het team zich terug, hetgeen door iedereen uitermate betreurd werd. Individueel bleven de meisjes echter op topniveau presteren met als absolute uitschieters de Limburgse jeugdkampioenschappen van Monique van de Laar in 1989 en Peggy Krout een jaar later.

Andere hoogtepunten uit deze relatieve bloeiperiode vormden de beide trainingskampen voor de jeugdspelers in 1988 en 1989, en de vriendschappelijke wedstrijden tegen TTC Tongeren in1987, respectievelijk 1989.

In 1986 werd gestart met het uitgeven van een clubblad om de leden zoveel mogelijk van informatie te voorzien. Helaas ging dit medium reeds na 5 jaar ter ziele.

Intussen was ook de club zelf weer danig in het slop geraakt. Het ledental had een absoluut dieptepunt bereikt en alles duidde op een spoedig einde.

Alleen het 50-jarig bestaan in 1994 hield het kaarsje nog even brandend. Vergeleken met het 40-jarig jubileum waren de activiteiten dan ook eerder bescheiden te noemen. In mei werd er een drielandenontmoeting georganiseerd en op 29 oktober een feestavond. Dat waren helaas de laatste stuiptrekkingen van de ooit zo succesrijke tafeltennisafdeling. Nog geen jaar later viel definitief het doek.

In de notulen van de bestuursvergadering d.d. 13 juni 1995 staat de emotieloze tekst:

“Tot de opheffing is besloten door sterke terugval van leden”.

Als officiële opheffingdatum wordt vermeld 1-1-1996, maar het feitelijke einde van de activiteiten is 1 juli 1995. Per die datum werd namelijk de zaalhuur opgezegd, terwijl ook de tafels en ander materieel aan een bevriende vereniging verkocht werden.

Voor erevoorzitter en medeoprichter Frits Kayser moet dit einde een geweldige klap zijn geweest. Tijdens het gouden bestaansfeest werd hij nog onderscheiden met de zilveren erepenning van de Gemeente Vaals en dan van de ene dag op de andere geen afdeling Tafeltennis meer: zijn afdeling! Niet lang daarna kwam ook het einde voor hem. Frits overleed op 20 februari 1999.

AFDELING ZAALVOETBAL

Na een jaar vrijetijdscompetitie gespeeld te hebben onder de naam “Santos Krull”, ontstond bij Henk Bischoff en Leon Vanweersch het idee om te proberen via een officiële vereniging toegang te krijgen tot de competitie van de KNVB.

In november 1982 werden hierover de eerste officiële gesprekken werden gevoerd in café Lindenhof.

Daarbij waren aanwezig de beide initiatiefnemers en een bestuursdelegatie van V.T.V., te weten: Wiel Merx, Luud Jussen en Ed de Vreede. Verder was nog aanwezig Jo Winkens, als mogelijk toekomstig bestuurslid.

Op 16 december 1982 werd door het bestuur van V.T.V. het officieel bestaan van de afdeling zaalvoetbal goedgekeurd. De eerste officiële (oefen)wedstrijd werd gespeeld in de Grenslandhal op 5 augustus 1983.

Op 9 september maakt het 1^ste team zijn eigenlijk entree in de KNVB met de bekerwedstrijd tegen tweede klasser ODV Yerna uit Maastricht. Uitslag: 8-7 voor de Vaalsenaren.

Men startte de competitie met 2 teams. Op de eerste ledenlijst stonden 22 namen.

Het bestuur werd gevormd door Henk Bischoff (secretaris), Jo Winkens (penningmeester), Ger Loozen, Jo Zinken bestuurslid en Wiel Merx voorzitter. Hoofdsponsor was de toenmalig keurslager Bert Bekema.

De 1^e trainer in dienst van V.T.V. was de welbekende Richard Kikken.

Het 1^e team startte fantastisch, behaalde 3 kampioenschappen op rij en stootte in één ruk door naar de absolute top, de Hoofdklasse. Vanaf dat jaar mocht de afdeling ook een nieuwe hoofdsponsor bekend maken die dit bleef tot aan het einde, nl. Hein Hassert van “De Gaas B.V.”.

Na 2 jaar degradeerde men naar de 1^e klasse, maar onder bezielende leiding van Leon Vanweersch werd men wederom kampioen en promoveerde weer naar de hoofdklasse. Dat had alles te maken met het feit, dat men gestart was met een jeugdteam. Doordat deze jonge spelers al aan de zaal gewend waren en er een goede samenwerking met de trainer bestond, wist men de verloren positie snel te heroveren.

In de tussenliggende tijd werd ook nog de finale voor de Limburgse beker bereikt. Na een sensationeel spannende wedstrijd in Maastricht, moest men helaas de eer aan de tegenstander laten.

In de hoofdklasse eindigde het 1^e team op een 2^e plaats, genoeg voor promotie naar de nieuw opgericht 2^e divisie. Na een gewenningsjaar (6^e stek) wist men in het seizoen 1992-1993 kampioen te worden en speelde men in de 1^e divisie (provincie Limburg, Brabant en Zeeland). Helaas kon men deze klus niet klaren en degradeerde men na 1 seizoen weer naar de 2^e divisie.

Na twee middelmatige jaren zag men de sportieve prestaties achteruitgaan en men probeerde opnieuw door middel van een nieuw opgericht jeugdteam de afdeling voor de ondergang te redden. Helaas kon men daarmee het tij niet meer keren. Het laatste seizoen was voor menigeen een ware lijdensweg.

De laatste officiële wedstrijd werd gespeeld op 7 april 1997.

Ook het 2^e en inmiddels nieuw opgericht 3^e team konden enkele malen de kampioensvlag hijsen. Na ieder 1 kampioenschap kon men in het seizoen 1991-1992 door een 2^e tweede kampioenschap promotie afdwingen naar de 1^e klasse waarin verschillende jaren heel goed gepresteerd werd.

In de loop der jaren kon men bij de afdeling zaalvoetbal verschillende trainers verwelkomen. Na een aantal jaren onder Richard Kikken, was het voor één seizoen de beurt aan Jo Beckers, die opgevolgd werd door Wil Leurs. Na enkele wedstrijden werd die op zijn beurt vervangen door Leon Vanweersch die jarenlang aan het roer stond. De laatste jaren was het trainerschap in handen van Roy Delnoye.

Bestuur en begeleiding werd langdurig door dezelfde mensen uitgevoerd:

Wiel Merx (voorzitter), Henk Bischoff en Nick Bindels (secretaris), Jo Winkens en Bert Bülles (penningmeester) als dagelijks bestuur.

Verdere bestuursleden en begeleiders waren: Leon Vanweersch, Ger Loozen, Jo Zinken, Hub Franssen, Hay Staps, Hans Grotens, Hans Mommer en Rico Leenders.

Oud-secretaris Nick Bindels geeft (in Vaalser dialect) een opsomming van de bekendste spelers:
“Oes Kirchroa: der Jo Janssen en John Rademaeker;
Oes Oche: der Krisp va Alemannia;
Enge Spanier, der Ruiz-Marinen der Sterlico;

Unne hoof Belsje, wie der Romain Schoonbroodt, der Serge Drouven, der Manni Niessen en der Alain Whitten, deë i Vols ut “Cola-bier” bekaant maachet.
Daan der man deë eng oesnuudijoeng kroog veur ut Limburgs Team, mer de pech hoaw dat heë enge Belsj woar.

En der “betste Belsj”: der Didier Hocks;
Oes et Limburgse: der Hub Gulpen, der Cris Luyten en der Lei Vaessen;
Der Otto Paul Lassauw, däe huuj tse daag I Amerika woant;
De (ex) profies Hans Cremer en Hans Spillmann;

Natuurlieg enge jantse hoaf Völser: der Didier Ralet (oes café “ZeRa”), der dokter Habets woar 20 joar jeleë ooch mietjlied, der Raymond Winkens (deë nit ummer zoog dat die deur tsow woar), der Heinz Aarts (deë jeddere baal mit de boessekaant sjpäelet, woava die angere jek woate), der Lei Klein (deë mit 2 joole in zienge 1^ste wetkamf de Haantjes bow alleng verschloag), en zum Sjloes de 4 bruur Vanweersch, woava alle luuj ut “hakje” van der Nic of “die Bombe” van der Leon kenne.” (*)

In 1998 viel dus helaas het doek voor de afdeling Zaalvoetbal. Het waren mooie tijden, maar ze duurden te kort, vooral ook voor de vele supporters, die de spelers nooit in de steek lieten.

(*) Vertaling:

“Uit Kerkrade: Jo Janssen en John Rademaeker;
Uit Aken: Krisp van Alemannia;
Een Spanjaard: Ruiz-Marinen der Sterlico;

Uit België: Romain Schoonbroodt, Serge Drouven, Manni Niessen of Alain Whitten, die in Vaals het “Cola-bier” bekendheid gaf. Verder de speler, die een uitnodiging voor het Limburgs Team kreeg, maar helaas de pech had een Belg te zijn. En dan de beste van allemaal: Didier Hocks;

Uit het Limburgse: Hub Gulpen, Cris Luyten en Lei Vaessen;
Otto Paul Lassauw, die tegenwoordig in Amerika woont;
De (ex)profs: Hans Cremer en Hans Spillmann;

Natuurlijk een groot aantal Vaalser spelers: Didier Ralet (mede-exploitant van café “ZeRa”), Dokter Habets was 20 jaar geleden ook lid, Raymond Winkens (die niet altijd zag dat de deur gesloten was), Heinz Aarts (die elke bal met de buitenkant speelde en daarmee de anderen gek maakte), Lei Klein die met 2 doelpunten in zijn eerste wedstrijd de Haantjes haast alleen versloeg. Tenslotte de 4 broertjes Vanweersch, waarvan alle mensen vooral het hakje van Nic of “die Bombe” van Leon kennen”.

AFDELING GYMNASTIEK

De afdelingen Tafeltennis en Zaalvoetbal hebben dus om verschillen redenen niet de moed en kracht gevonden om de tegenslagen, die hun weg kruisten, te overwinnen en dus is nu alleen nog de gymnastiekafdeling present. Gelukkig maar, want dat is tenslotte de sporttak waar 100 jaar geleden alles mee begon.

Maar ook deze afdeling heeft de afgelopen 25 jaar de nodige “ups en downs”, voor- en tegenspoed gekend. Maar turners worden nu eenmaal geacht lenig genoeg te zijn om zich in allerlei bochten te wringen en op die manier altijd weer “de dans te ontspringen”. Bovendien weten zij het beste met “vallen en opstaan” om te gaan.

Met dank aan het secretariaat van V.T.V. volgt nu een beknopt overzicht van hun lotgevallen sedert 1980.

In 1981 kreeg Vaals, en met name de St. Paulusparochie, een nieuwe en dynamische parochieherder. Op 23 augustus van dat jaar vond de plechtige installatie van de Z.E.H. Pastoor G. Broekhoven plaats en vanzelfsprekend toonde V.T.V. daarbij zijn verbondenheid door in grote getale en “vol ornaat” bij deze plechtigheid aanwezig te zijn.

In dat zelfde jaar besloot dhr. J. Leunissen wat gas terug te nemen en droeg de leiding van de ritmische gymnastiek over aan mej. A. Frijns.

Vermeldenswaard is natuurlijk ook dat 3 dames en 2 heren deelnamen aan de leiderscursus, waarvoor toch behoorlijk wat vrije tijd (240 uur) geïnvesteerd moest worden. Compliment!

Vanwege hun verdiensten voor de vereniging werden 2 V.T.V.-ikonen onderscheiden: dhr. A. Lemmens werd onderscheiden met de gouden medaille verbonden aan de Orde van Oranje Nassau en dhr. P. Merx werd door het KNGV begiftigd met de gouden speld van Verdiensten.

Op 21 maart 1982 vond dhr. W. Bindels het na 15 jaar langzaam welletjes en gaf tijdens de jaarvergadering de voorzittershamer over aan W. Merx. Dat betekende echter niet dat “D’r Lange” van de oude dag ging genieten. Integendeel: als erevoorzitter van “zijn” V.T.V. houdt hij tot op de dag van vandaag nog steeds een vinger aan pols en hij is vast van plan dat te blijven doen totdat hij (over 7 jaar) ook 100 wordt.

Op een bijeengeroepen buitengewone ledenvergadering werd het bestuur geconfronteerd met een mogelijke “gezinsuitbreiding”. Drie voetballers (H. Bischoff, J. Winkens en L. van Wersch) wilden onder de naam V.T.V. een zaalvoetbalafdeling oprichten. Na enig overleg, waarbij vooral de financiële aspecten belicht werden, kregen de initiatiefnemers “groen licht” om hun plannen verder uit te werken.

Op 6 november werd door de “Schwatze Schömmele” weer de verenigingsman van het jaar geproclameerd. Die eer viel deze keer te beurt aan onze steunpilaar P. Merx.

Volgens het jaarverslag vielen er in 1983 de volgende hoogtepunten en uitschieters te noteren:

Als hoogtepunt werd nadrukkelijk vermeld de door V.T.V. georganiseerde jeugddag van de LTK op 19 juni, waarbij voor het eerst sinds jaren de wedstrijden tijdig tot een goed einde gebracht konden worden. Gevolg: een groot compliment van de LTK voor de perfecte organisatie.

Een ander hoogtepunt was de inzegening van het nieuwe verenigingsvaandel op 30 oktober door de Z.E.H. pastoor Broekhoven.

De uitschieter: als gevolg van een ongeval raakte voorzitter W. Merx voor een tijdje uit de roulatie en dus moest de erevoorzitter voorlopig weer “aan de bak”.

Voor de rest werden er door de diverse ploegen gewoontegetrouw zo links en rechts de nodige gouden, zilveren en bronzen medailles gewonnen. Natuurlijk was men ook tijdens de carnavalsoptocht als altijd weer goed vertegenwoordigd. Samengevat: een goed jaar, behalve dan voor de “gevallen” voorzitter.

Ook in 1984 waren de dames- en herenploegen prominent aanwezig op diverse kampioenschappen en wedstrijden. V.T.V. beschikte destijds duidelijk over een aantal getalenteerde turners en turnsters, die zich regionaal en nationaal absoluut niet hoefden te verstoppen. Zo behaalde de herenploeg in 1984 in Harderwijk het Nederlands Kampioenschap op het nummer vrije oefening op muziek en dat uitgerekend ook nog op de dag van het oprichtingsfeest. Weer een goed jaar dus, en …….. W. Merx was ook weer op zijn post.

In 1985 zorgde de herenploeg opnieuw voor drie nationale titels bij de nationale B-kampioenschappen in Tilburg: trainingsoefeningen, paardspringen en tafelspringen. En weer gebeurde dit op dezelfde dag, waarop het (80^ste) oprichtingsfeest gevierd werd. Gewoon een kwestie van timing! Bovendien betekende deze prestatie promotie naar de A-klas. Dat beloofde dus wat.

Op 15 februari 1986 onderging de herenploeg in Helmond zijn “vuurdoop” bij de nationale A-kampioenschappen. Dit resulteerde in het nationale kampioenschap bij het nummer “Trainingsoefening” en twee 5^de plaatsen op de nummers paard- en tafelspringen. Niet slecht voor een debuterend team. Ook tijdens andere wedstrijden wisten de diverse ploegen grotere of kleinere prijzen in de wacht te slepen. We willen dienaangaande echter niet te veel in details treden en ons tot de werkelijke hoogtepunten beperken.

1987 was op een of andere manier een jubileumjaar bij uitstek.

Een korte samenvatting:

Erevoorzitter Wiel Bindels en zijn echtgenote vierden op 25 april hun gouden bruiloft.

V.T.V. verleende actieve medewerking bij de kerkgang en receptie ter gelegenheid van het 60-jarig bestaan van het Fluit- en Tamboerkorps St. Jozef.

Eerder genoemde Wiel Bindels en A. Lemmens vierden hun 40-jarig lidmaatschap van V.T.V., terwijl F. Kayser, L. Souren en W. de la Rosette hun gouden jubileum vierden. Laatstgenoemde werd tevens nog begiftigd met de zilveren speld van Verdiensten van het K.N.G.V. Voor alle jubilarissen gold: “Eens V.T.V-er, altijd V.T.V.-er. Sportief gezien was er sprake van een “rustig” jaar, al werden toch bij verschillende wedstrijden nog wat prijzen in de wacht gesleept.

Ook 1988, 1989, en 1990 waren relatief “rustige” jaren. Wel is opvallend dat de sportieve resultaten en het ledenaantal enigszins terugliepen. Ook de jaarlijkse oprichtingsfeesten werden minder druk bezocht dan in de voorafgaande jaren, maar toch was er nog steeds sprake van een “familiefeest”.

In 1991 werd P. Merx onderscheiden met de Eremedaille in zilver, verbonden aan de Orde van Oranje Nassau, terwijl J. Labriaire ter gelegenheid van zijn 70-jarig lidmaatschap de bronzen legpenning van de gemeente Vaals kreeg uitgereikt. Daarnaast werden P. Merx en E. Straat tot erelid en B. Franzen tot lid van Verdienste benoemd.

1993 ging de geschiedenisboeken in als een triest jaar. Op 17 januari overleed dhr. Th. Roderbourg, de erevoorzitter van de afdeling Gymnastiek en luttele dagen vóór het oprichtingsfeest werd de vereniging opgeschrikt door het plotseling en veel te vroege overlijden van bestuurslid J. Creusen. Dit verlies kwam bij iedereen zo hard aan, dat men besloot om het oprichtingsfeest geen doorgang te laten vinden.

Bij gelegenheid van zijn gouden lidmaatschap werd voorzitter W. Merx in 1994 voor zijn verdiensten koninklijk onderscheiden met de zilveren medaille verbonden aan de Orde van Oranje Nassau.

Omdat de opkomst bij het oprichtingsfeest de laatste jaren nogal flink terugliep en de zaal van café-restaurant “Suisse” hiervoor onderhand wel maatje te groot was, werd met dhr. Meens overlegd om voortaan naar de caféruimte uit te wijken. Aangezien deze echter op de geplande datum reeds voor andere doeleinden was gereserveerd, besloot men om, bij wijze van uitzondering, het oprichtingsfeest in 1995 naar zaal E. Straat te verplaatsen. Het hoogtepunt van dit jaarlijkse feest vormde ongetwijfeld het onaangekondigde bezoek van waarnemend burgemeester Caumans, die de leden W. de la Rosette en E. Straat onderscheidde met de zilveren erepenning van de Gemeente Vaals.

In 1997 grossierden de V.T.V.-jongens in prijzen tijdens de E-lijn wedstrijden. Sportief gezien, was er dus alle reden tot vreugde. Maar op het menselijk vlak was dat allesbehalve het geval, want op 3 oktober overleed na een kortstondig ziekbed Wiel de la Rosette, in zijn jonge jaren een turner van buitengewone klasse en tot op de dag van zijn overlijden een gedreven bestuurslid. Uit piëteit werd het aanstaande oprichtingsfeest dan ook afgelast.

Het jaar 1998 verliep uit sportief oogpunt gezien opnieuw zeer succesvol. Dat gold met name voor de jongensploeg, die tijdens de E-lijn wedstrijden, net als in het voorafgaande jaar, een groot aantal prijzen in de wacht sleepte.

Tijdens het oprichtingsfeest werd dhr. L. Jussen onderscheiden met de Erepenning van de Gemeente Vaals in zilver. Daarnaast werden er op deze avond door de KNGB diverse onderscheidingen uitgereikt.

Ook in 1999 speelde de jongensploeg tijdens de E-lijn wedstrijden weer een vooraanstaande rol. Bovendien behaalde de herenploeg dat jaar de bronzen plak op de Limburgse Springkampioenschappen.

Nadat W. Merx reeds eerder te kennen had gegeven de voorzittershamer te willen overdragen, werd in 2000 een geschikt opvolger gevonden. Heinz Mertens verklaarde zich bereid om de functie op zich te nemen.

Op 25 mei 2002 werd V.T.V., en met name de afdeling gymnastiek, getroffen door een groot verlies. Op die dag overleed namelijk Piet Merx, in zijn actieve periode een uitzonderlijk getalenteerde turner, maar ook daarna met hart en ziel V.T.V.-er. Eerst vele jaren als deskundig en gewaardeerd leider en daarna tot het laatst een waardevol bestuurslid.

Op het sportieve vlak deed het jeugdige talent Mitch Franzen van zich spreken, door in de leeftijdscategorie tot 12 jaar het Limburgs Kampioenschap Springen A-niveau voor zich op te eisen.

Na een jaar van voorbereidingen werden de jeugdleden in 2003 op een zogenaamde “Kamp Driedaagse” getrakteerd, een evenement dat bij de deelnemers zeer in de smaak viel en ongetwijfeld voor herhaling vatbaar is.

Op het ogenblik dat deze kroniek op papier gezet werd, was het verenigingsjaar 2004 nog in volle gang. Zeker is, dat er al sedert april hard gewerkt werd aan de organisatie van het aanstaande “eeuwfeest”. Ongetwijfeld is er op bestuurlijk vlak intussen heel veel werk verzet om een aantal onvergetelijk jubileumactiviteiten te realiseren.

Waar in deze kroniek tot nu toe noch geen aandacht is besteed, zijn een aantal evenementen, die in de loop der jaren tot tradities zijn uitgegroeid. Daarmee worden bedoeld de jaarlijkse uitstapjes de clubkampioenschappen en de kerstviering voor de jeugd met voorafgaande turndemonstraties. Deze drie evenementen zijn onderhand niet meer weg te denken.

Verder vormen ook de jaarlijkse deelname aan de carnavalsoptocht een vast programmapunt, evenals het mede opluisteren van de processie.

Een traditie, die helaas de grenzen van het levensvatbare heeft bereikt, is het oprichtingsfeest. De laatste editie, op 30 oktober 2004, werd slechts bezocht door zegge en schrijven 16 (!) belangstellenden. Het merendeel hiervan waren “veteranen” met echtgenotes (11), aangevuld met een handvol leiders en bestuursleden. Waarschijnlijk zal het oprichtingsfeest in de toekomst dan ook niet regelmatig op de verenigingskalender staan.

Tenslotte nog een laatste opmerking.

In de jaarverslagen worden ook de overleden oud- en ereleden, alsmede langjarige donateurs niet vergeten. En dat waren er nogal wat (ruim 70!). Zonder overdrijven kan gesteld worden dat in de voorbij kwart eeuw het grootste gedeelte van de “oude” V.T.V.-genaratie is verdwenen. De gemiddelde lidmaatschapsduur van de overledenen bedroeg meer dan 40 jaar, hetgeen hun grote verenigingstrouw duidelijk maakt. Het betaamt ons dan ook om in deze kroniek al deze steunpilaren in dankbaarheid te herdenken, want zonder hen hadden wij met zijn allen waarschijnlijk de mijlpaal van het 100-jarig bestaan niet gehaald.

Rest ons om afsluitende door middel van een paar cijfers een overzicht te geven van het huidige ledenaantal. In december 2004 stonden er 132 actieve leden geregistreerd. Het betreft hier voornamelijk jeugdleden (21 kleuters, 46 meisjes en 26 jongens), die in de toekomst de fakkel van de “oudere” generaties (9 dames, 2 heren en 9 huismoeders) moeten overnemen en de naam van V.T.V. op sportief gebied moeten hooghouden. Het geheel wordt gecompleteerd door de onderstaand vermelde 4 ereleden, 6 bestuursleden en 9 leid(st)ers. Daarnaast zijn er nog 15 inactieve leden, die gewoon de ledencontributie wensen te betalen, waar mee het totaal op 147 leden komt.